Mijn leven lang wist ik precies tegen wie ik wat had gezegd en wie wat tegen mij had gezegd. Ik vond het stuitend als mensen voor de tweede of derde keer hetzelfde verhaal deden. Genant. Een klap in mijn gezicht. Alsof het moment geen betekenis had gehad. Diezelfde anekdote op dezelfde toon, met dat lachje.
Vroeger zag ik dan ook dagen achter elkaar helemaal niemand en kon ik zelfs het gesprek met de kassajuffrouw uren later nog letterlijk reproduceren met haar blik en hoe haar haar zat. Vroeger vond ik ook dat gesprekken altijd inhoud moesten hebben. Dat heb ik maar losgelaten en steeds vaker hoor ik mezelf vragen: ‘Of had ik dat al verteld?’
Weerpraatjes
Hond uitlaten gaat namelijk gepaard met ongelooflijk veel lulgesprekjes. En terwijl me dat vroeger het allerergste leek aan een hond hebben – de sleur van het alledaagse contact, de stokpaardjes, weerpraatjes – hapsnap ik er nu lustig op los. Hoe heet jouw hond? Hoe oud? Welk ras? Uit het asiel? Hij loopt wel een beetje mank, he. Tijd niet gezien. Hoe was je vakantie. Naar welke dierenarts ga jij?
In het verleden kon ik een halve dag van slag zijn als iemand het gesprek met mij afkapte, maar dat doe ik nu ook aan de lopende band. ‘Ik ga even verder. Ik geloof dat Rufus er genoeg van heeft.’
En soms heb je een gesprek met wat meer inhoud. Over iemands achtergrond bijvoorbeeld.
Vrouw 1: ‘Heftig van je broer.’
Vrouw 2: ‘Mijn vader heeft ook zelfmoord gepleegd.’
En dan komt vrouw 3 van de andere kant aanlopen en die heeft iets totaal anders aan haar hoofd: ‘Haha, deze schoenen kunnen absoluut niet.’
Vrouw 3 heb ik als vrouw 4 maar even opgevangen.