Armoede echt begrijpen, dat wilde antropoloog en journalist Dick Wittenberg. Hoe ziet dagelijkse armoede eruit? Mensen zijn nooit alleen maar arm, ze hebben ook hoop en verlangens, een opvliegend karakter, nachtmerries en de pest aan hun schoonmoeder, maar dat komt in verhalen over armoede meestal niet naar voren. In 2005 was ik al erg geraakt door Wittenbergs reportage over het dorp Dickson/Dickisoni. Afgelopen zaterdag stond in de M van de NRC weer zo’n bloedmooi en tegelijkertijd schrijnend verhaal van de hand van Wittenberg. Over een Fries met een Ethiopische halfbroer.
Had de stiekemerd ook nog net een heel boek gemaakt over het dorp. Met mooie foto’s van Jan Banning.
Naschrift: Correctie op mijzelf na lezing. Het gaat niet om de karakters van de bevolking. Het gaat erom hoe het leven in het dorp doortrokken is van de strijd om het bestaan, om basaal voedsel. Je hebt geen keuze. Onderwijzeres worden in de stad, vergeet het maar. Maar zodra ze iets boven het bestaansminimum uitkomen, krijgen mensen wel weer lust om plannen te maken.