Ik heb altijd een stabiel gewicht gehad, was niet graatmager noch baggervet, hoefde nergens op te letten, trok mijn neus op voor mensen die dat wel deden. Zo aards. Ik paste heel lang in mijn kleren, vooral die met stretch, en om eerlijk te zijn hadden al mijn kleren dat. Tot op een dag, een week geleden, het hele kaartenhuis instortte. Het was op mijn werk. De fotograaf die ons voor de website en het blad van de Fietsersbond fotografeerde was zo vriendelijk me op het scherm mee te laten kijken. Ik wist niet hoe snel ik mijn ogen moest sluiten, terwijl ik de fotograaf, die echt goed is, complimenten maakte. Wie was dat kamerolifantje? Ik wilde mijn verlies nemen, maar het beeld liet me de rest van de dag niet meer los. Ik probeerde het nog aan een onflatteuze rok te wijten, de rommelige ceintuur, gewoon nooit meer aandoen, maar de weegschaal deed ook raar, net als mijn andere rokken.
Wie was dat kamerolifantje?
Het is onrechtvaardig. Ik zet 13.000 stappen per dag (plusminus 10,5 kilometer), drink alleen de noodzakelijke alcohol en we hebben nooit chips in huis. Nadat ik me twee dagen onder het bed had verschanst, waar ik nog net paste, stortte ik me op het internet, het toevluchtsoord van alle lotgenotenzelfhulpgroepen ter wereld. Ik had eerder dingen gelezen, maar die golden niet voor mij. Anderen van vijftig zijn oud, star en rimpelig, ik niet. Die anderen van vijftig verliezen spierweefsel en hun verbranding wordt trager. Wat ze daartegen kunnen doen, is krachttraining om spieren op te kweken, wist ik. Heel goed voor die mensen.
Ik lette natuurlijk wel op. Er gebeurden dingen in mijn omgeving. Bijvoorbeeld die keer dat mijn collegae een wedstrijdje opdrukken deden. De winnaar lukte dat dertig keer. Thuis stortte ik na twee keer ter aarde. Later zag ik op Facebook iemand een pull up doen, je gewicht aan je armen optrekken op een rekstok. Zij ook al, dacht ik bevreemd.
Ik ben niet dogmatisch, maar heb principes. Nooit van mijn leven ga ik in een neonpakje in een sportzaal naar andermans konten, vetribbels en opwellende spieren kijken en bovenal wil ik geen tijd met sporten verdoen.
Jarige Maarten
Sinds drie dagen ligt mijn sportkleedje naast het hondenkleedje uitgespreid en naast mijn pennenbakje blinken twee gewichten van twee kilo, ooit bij Perry sport gekocht en uit het stof opgediept. Dingen kopen kan iedereen, maar nu komt het. Toen ik een week geleden op het literatuurfestival ILFU bij een sessie over Voskuils Het bureau was, dook ineens het gelijknamige hoorspel weer op, een voetnoot van een vrouw uit het publiek. Het boek heb ik nooit gelezen, maar met het hoorspel ben ik jarenlang van Utrecht naar Hilversum gefietst tot ik mijn baan opzei. Elke aflevering van het bureau duurt een kwartier, ideaal voor een beginnende planker )* die ervoor en erna schijnbaar achteloos wat gewichten door de kamer op en neer beweegt. Voor alleen hoorspel luisteren ben ik te ongedurig en sporten om het sporten houd ik niet vol, maar de combinatie is ideaal. Wel uitkijken dat de biceps nog in de blouses blijven passen terwijl Maarten voor het eerst op Het bureau gaat werken, op zijn verjaardag nota bene, maar van meneer Beerta wel een uur eerder naar huis mag.
Het wachten is op een follow up van Het bureau. Anders moet ik op 5 september 2018 na 475 afleveringen alsnog een grotere maat kopen.
)* Planken: De Plank is een isometrische oefening vooral gericht op de rechte buikspieren (Rectus Abdominis) de dwarse buikspier (Transversus Abdominis) en de diepliggende rugspieren (Erector Spinae). Een Isometrische oefening betekent dat de spieren zich aanspannen zonder samen te trekken. Een geweldige oefening om de buikspieren te trainen.