Er is vast een naam voor wat ik heb. Voor ik het weet zit ik als een beest te googelen tot mijn armen pap zijn op “design kurkentrekker”, “zonnecellen”, “groene polkadots”, “betonkleurig zeil” of “oorsprong Jut en Jul”. En dan weet ik wel: nu moet ik een keer ophouden, maar dan is het alweer 23.00 uur. Ik betaal een wetenschapper zo 1000 euro om te zeggen dat je daar heel breed algemeen onderlegd van raakt en dat het aantoonbaar positieve effecten heeft op de verbindingen tussen je linker- en rechter hersenhelft.
Afgelopen week was het trefwoord “groepsaccomodatie Noord Frankrijk”. Ik kan het iedereen aanraden.
Neem deze briljante oude molen nou.
Of deze molen, eigenlijk vlak om de hoek.
Of dit fraaie optrekje.
Maar het wordt dus het huis waar Hector Malot zijn pijp rookte. Daar wil ik mijn innig geliefde man, katten, fiets, balkonstoelen, computer, geluid van langsdenderende treinen, Utrechtse kroegen en met eigen waar gevulde keukenkastje best een week voor missen.
(Ik krijg er trouwens ook leuk gezelschap bij.)
Zucht. Er zijn beslist naardere plaatsen denkbaar.
Ik heb echt met je te doen.