Het water kolkte vervaarlijk. Het golfde bijna over de rand. Hier kan ik niet meer bij, dacht ik. Ik ben de druppel. Tot ik het rooster ontdekte, waardoor het water steeds terugliep naar waar het vandaan kwam.
Ik daalde het trappetje af en vergat adem te halen. Misschien kon je zwemmen wél verleren. Maar na een paar stuurloze armbewegingen had ik een slag en een koers.
Chloor
Het is tien, vijftien jaar geleden dat ik in een zwembad heb gezwommen. Omdat in mijn boek wordt gezwommen en ik niet alleen uit herinneringen wilde putten, besloot ik mijn weerzin tegen massa’s, chloorlucht en omkleden te overwinnen. Na zes baantjes klom ik weer op de kant. Het was helaas te druk om kurkentrekker of dolfijn te spelen.
Conclusies:
1. Een zwembad is (nog steeds) een politiestaat. Bij de ingang staan diverse verbods en -gebodsborden. Op de site van zwembad de Krommerijn staat een lijstje huishoudelijke regels: rechts aanhouden in de baan op de heen- en terugweg. Steeds als ik dacht dat ik het systeem door had, stuitte ik op een sliert koppige tegenliggers. Ik vreesde het moment dat de haak van de badmeester zich om mijn nek sloot: ‘Komen wij even naar de kant, mevrouwtje.’
2. Zwemmers zijn veel beter gekleed dan ik me herinner. Dat kan goed aan het tijdstip (9.00 uur) of de locatie (Utrecht, Krommerijn) liggen.
3. Ook het licht is minder fnuikend dan toen. De zon scheen dan ook. Voor ’s winters is een lichtplan voor zwembaden niet verkeerd.
4. Tip: muziek. Mijn mooiste herinnering ooit, mooier dan mijn trouwdag of de geboorte van mijn hond, is van de glijbaan terwijl I’ve been thinking about you van de London Beat door het bad schalt.
5. Mijn bikinibroek slobbert.
6. Ik wil een boekpresentatie in een zwembad mét muziek én lichtplan.
7. Het ideale zwembad is een leeg zwembad.
8. Ik ga nog eens.
In augustus 2016 komt mijn roman Grootser dan ik uit bij Ambo Anthos.