Deining bestaat 10 jaar. Zaterdag was het groot feest op Fort Vechten. Het Fort ligt bij ons om de hoek. W. heeft er in de zwoele zomer van 2005 een Kersentuin geregisseerd en in hetzelfde jaar trouwden we er, maar ik had nog nooit een Fortkoek gegeten. Ik wist zelfs helemaal niet van zijn bestaan tot ik met de feestcommissie op het kantoor van het Fort de catering doornam. Ik kreeg direct een rood waas voor ogen. Vanaf dat moment droomde ik over Fortkoeken. Nacht in, nacht uit at ik aan lange tafels met mijn Deiningvriendjes en -vriendinnetjes koeken in de vorm van een Fort. Soms waren er te weinig. Dan werd ik badend in het zweet wakker. De volgende nacht waren de koeken in kruimels uit elkaar gevallen of beschimmeld, gestolen, vergiftigd, of of…
Zorgen voor niks. De Fortkoeken waren prachtig en smaakten hemels. “Een engeltje dat over je tong piest”, zou mijn vader zeggen. Maar die was er niet. A. was er wel. Die liet de Fortkoek ijskoud links liggen: “Koeken uit 1867, mwaoh”. E. wilde het recept hebben, diëtiste K. had geen idee wat het rode vruchtengoedje binnenin was en ik heb stiekem anderhálve Fortkoek gegeten.
Wat een dag!
ik heb er een en een kwart op. Allemaal research.