Begin jaren nul maakte Joop een vergadering van de Kring van Nederlandse Theatercritici bij ons thuis onmogelijk door luid mauwend te eisen dat hij in een doosje het huis rondgedragen werd. Vond-ie leuk. Erg leuk. Joop wist wat hij wilde en hoe hij het moest krijgen. Hij werd graag in garnalenhouding over de vloer gedweild. Alleen deden we dat altijd te kort naar zijn smaak. Hij wilde eindeloos achter hengels met nepdiertjes aanhollen. Aluminiumballetjes apporteren. Als wij het zat waren, bleef hij voor onze voeten drentelen en mauwen tot diep in de nacht tot hij zijn zin kreeg. Je kon hem honderd keer van je toetsenbord vegen, oppakken en niet al te zachtzinnig op de grond smijten, maar hij was binnen luttele seconden terug waar je hem niet wilde hebben. Soms pieste hij uit protest op een krant of een deken of trok de wc door. Hij sprong op de bril en drukte net zo lang tot de knop omlaag ging. Er waren dagen dat hij dat drie keer achter elkaar deed. Hij kon ook deuren open maken. Als hij dozen en papieren in stukken scheurde, was hij in zijn element. Een van zijn andere hobby’s was glazen omgooien, liefst met water of thee daarin. Dat heeft me twee toetsenborden gekost.
TerrorJoop
Een paar jaar geleden zat ik met mijn kleine nichtje op schoot op de bank toen hij dreigend op ons afkoerste. Ik weerde hem af. Kort daarop pieste hij in de hondenmand, wat hij nog nooit had gedaan.
Joop was zacht gezegd geen kinder- of dierenliefhebber. In het asiel hadden ze september 2001 gezegd dat Joop per se met Hannes geplaatst moest worden omdat ze samen opgegroeid waren, maar Joop elleboogde Hannes altijd weg. Waar Hannes een soort sjamaan was die het gros van de tijd in een andere wereld leek te verkeren, was Joop hyperalert en een controlfreak. Niets ontsnapte aan zijn aandacht.
Na de marteldood van Hannes in 2009 wilden wij een nieuwe kat. Dat zou goed zijn voor Joop, maar daar dacht hijzelf anders over. Dat in 2011 van de ene dag op de andere een pup in huis kwam vond hij zo mogelijk nog een veel slechter idee. Rufus was als de dood voor Joop toen die nog de kracht had om een welgemikte klauw in zijn gevoelige hondenneus te planten.
Bijnamen: TerrorJoop en Dictator Joop. Zelf wilde hij het liefst met meneer Joop aangesproken worden, maar wij hadden ook grenzen.
Geen vacature
Nu is Joop dood. Hij haalde moeilijk adem, er zat een kwart liter water in zijn longen en er konden een miljoen oorzaken zijn. Wij wilden hem op zijn oude dag geen dagen in een zuurstoftent bij de dierenarts achterlaten in afwachting van een dubieuze diagnose.
Edje ligt op de luie stoel met het puntje van zijn staart te spelen of hij een tweede jeugd beleeft en ik kan Rufus op het kleed aaien zonder dat we schichtig over onze schouder hoeven kijken of Joop met zijn harde rechtse naar ons toe sluipt.
Vanavond op de bank hoef ik geen notitieblok, boek of iPad op schoot te houden om te voorkomen dat hij kilometers over me heen en weer loopt tot hij eindelijk, eindelijk, eindelijk, ronkend genoegen neemt met een plek naast me. Nooit meer zijn maniakale gesnor. Zijn plekje op de ton naast mijn bureau blijft vandaag voor het eerst leeg. Er is niemand die naar mij kijkt terwijl ik deze woorden typ. Niemand die nu en dan een ferme kopstoot tegen mijn arm geeft omdat het tijd is voor wat anders, voor een kat aaien bijvoorbeeld.
Joop snort niet meer en slaat niet meer.
Een vacature is er niet. Joop was uniek.
Joop gaat nooit echt dood – https://t.co/cof5kAMz9K