Een nieuwe telefoon betekent een nieuw leven, nieuw hoesje, nieuwe apps en oude apps die nieuwe dingen kunnen. En dus ook een nieuwe ringtone. Geen idee hoe vaak anderen hun persoonlijkheid updaten, maar ik heb in de vier gelukkige jaren met mijn oude telefoon maar twee ringtones gehad: de herkenningsmelodie van Black Beauty en een stukje Gabriel Rios, Broad Daylight. (Die laatste vooral als wekker. Als ik het in het wild hoor, grijp ik naar een denkbeeldig nachtkastje.)
Vrouw-van-mijn-leeftijd-achtig
Een warm latinomuziekje leek me eerst wel wat, maar grasduinend door de Luzazul’s en Zuco 103’s van deze wereld, vroeg ik me af of dat niet te vrouw-van-mijn-leeftijd-achtig was. Ineens zat ik bij ‘What a feeling’ van Irene Cara (Flasdance) in een opgebeate versie die op de telefoon sleets overkwam. Veel muziek is te tam om van op te schrikken. We hebben de hond al naar Rufus Wainwright genoemd en ik ben geen monomane groupie. Een nummer van Just Jack dat wel leuk is, viel af omdat ik het anders nooit luister, ik bén dat niet, en je hebt alleen die 30 seconden om je persoonlijkheid neer te zetten in een trein of waar je telefoon ook maar overgaat.
Stromae is te hot.
Sprong in het diepe
Kwam ik uiteindelijk bij Belle & Sebastian uit. In de tekst ‘I want the world to stop’ kan ik me vrijwel altijd vinden, dus dat zit wel snor. Ik ben alleen een beetje huiverig voor de groep waartoe ik dan voortaan gerekend word. Wie zijn dat?! Want behalve dat ik Belle & Sebastian graag luister, weet ik niets van ze en ben nooit naar concerten en andere samenscholingen van hun fans geweest.
Deze ringtone is een sprong in het diepe. Misschien word ik er wel een ander mens van.
Nu nog een keer gebeld worden.
Het klinkt lekker vrolijk. En nu maar Belle en gebeld worden.
Ben gebeld!