Op de vraag of ik sport, heb ik mijn hele leven: ‘NEEEEEEE!!!!’ gezegd. Waarmee ik iedereen op de vlucht joeg, maar dat was de bedoeling.
Ik heb geen vrolijke associaties met sport. Sport, dat hoort bij militarische sportleraren die met veel aplomb kreupelen en schelen kleineren. Bij sport hoort dat een roodverhitte leeftijdsgenoot tegen je schreeuwt: ‘Trut, zag je die bal niet aankomen’, en vervolgens je jas door de sloot trekt. En daar moet je ook niet moeilijk over doen. Dat hoort er gewoon bij.
Maar nu. Ik heb twee keer gebadmintond met een club losgeraapte vrouwen in een obscuur sportzaaltje van een basisschool. En daar word ik euforisch gelukkig van. Ik weet niet wat dat is. Terwijl ik doorgaans eerst twee jaar mijn positie bepaal in een nieuwe groep, lul ik hier iedereen direct de oren van de kop. Omdat het badminton is en je safe je eigen plekje aan weerszijden van het net hebt? Omdat er geen leraar is van wie je volgens de Olympische normen shuttles moet meppen? Want méppen doen we wel he, het is geen gezellig theekransje. Je wordt er moe van, krijgt er spierpijn van en dorst. Het líjkt op sport. Maar als ik gewoon mijn fietsshirt draag en mijn water uit een fietsbidon drink terwijl er toch een hele badmintonkledinglijn is, doet niemand daar moeilijk over.
Dus: sport ik? Ik hoop van niet, maar helemaal zeker weten doe ik het niet.
