Ik dacht dat Rufus een gehoorzaam watje was. Conflicten zijn niks voor hem. Een luttel grommetje en hij schuilt achter onze benen. Maar in het watje schuilt een hitsige vent. Inmiddels ken ik de signalen. Een knop gaat om. Meneer heeft alleen aandacht voor het gras. Hij likt pollen af en heeft een baard van kwijl.
En dan gaat het snel. Diep inhaleren, spoor pakken en rennen. Doof voor fluitjes, kaas, zalm, worst. ‘Is hij op de vlucht?’ vroeg een verbijsterde meneer, toen hij mij na Rufus hijgend over het voetpad zag rennen. Vlak voor de busbaan zag ik zijn pluimstaart en hij deed nog een paar stappen in mijn richting ook.
En dat gebeurde vier keer in twee weken. Net niet genoeg om hem te castreren.
