Nelson Mandela en ik: zoek de verschillen

Nelson Mandela, Martin Luther King, Moeder Theresa en ik

Als iemand me een maand geleden had gevraagd wat Nelson Mandela, Martin Luther King, Moeder Theresa en ik gemeen hadden, had ik met mijn mond vol tanden gestaan. Een persoonlijkheidstest leerde dat wij allevier INFJ zijn. In de diplomatenfamilie zijn wij de advocaten. Wij kunnen mysterieus, ontoegankelijk en zelfs koel overkomen, maar in ons hoofd gebeurt van alles. Doodvermoeiend. Daarom hebben wij veel tijd nodig om in ons eentje alle verhalen en gebeurtenissen van de dag te duiden. Nelson Mandela, Martin Luther King en moeder Theresa zullen net als ik niet van surpriseparty’s hebben gehouden en zeiden alleen als ze heel erg dronken waren ‘ja’ tegen een plan om op de bonnefooi met wat vage vrienden richting Frankrijk te rijden. Om de volgende dag met een kater op te bellen: ‘Sorry, toch liever niet’.

Ook verschillen

Ik en mijn INFJ-persoonlijkheid. Vroeger was ik een moeilijke, saaie binnenhuismus en nu zit ik in dezelfde categorie als een paar grootheden uit de wereldgeschiedenis, al zijn er ook verschillen. Een paar.

Overdosis verhalen

Verhalen als Stop-bord

Afgelopen weken had ik borrels, deadlines, sprak hondenmensen, schrijversmensen, familiemensen en fietsenmensen, en luisterde naar zoveel verhalen dat ik ze door elkaar begon te halen. Soms hoorde ik mezelf iets vertellen wat ik te vaak had verteld en waarvan ik niet meer wist of het waar was of niet. Ik kon het niet meer met vuur en liefde vertellen. Ik voelde ook geen behoefte het te vertellen, maar ik moest wel iets vertellen, bij wijze van Stop-bord, omdat ik anders werd overspoeld door verhalen van anderen en daar had ik al te veel van gehoord. Verhalen, verhalen, verhalen. Tumoren, griep, bergwandelingen, kattennestjes, scheidingen, verbouwingen en fruitvliegjes. Ik werd steeds onzekerder, haperde, en kon geen zin meer afmaken zonder in de rede te worden gevallen. Tijd voor een retraite.

Vele vrienden op verre eilanden

Hoe anders was dat geweest als ik een ESFP was geweest, een geboren entertainer á la Adèle, Elton John en Marilyn Monroe. Op ongemakkelijke borrels hadden mensen zich opgelucht om mij heen geschaard. Aan mijn lippen hingen ze. Ik zou zingen en dansen en ze vermaken met kolderieke verhalen over grandioze feestjes van mijn vele invloedrijke, gevierde vrienden op verre eilanden. 

Rufus de Verdediger

Ik had ook een ISTJ kunnen zijn, een Logisticus. Daar wil je niet naast zitten op een feestje.
Maar waar heb ik het over? Ik ga vandaag naar geen enkel feestje en praat met niemand. Ik ga lekker op de hei wandelen met W., een ENFP-Campagneleider, en hond Rufus die ik inschat als ISFJ-Verdediger.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *