In het holst van de nacht direct van je huwelijksfeest naar Schiphol racen om naar een zonnig eiland te vliegen, liefst meerdere zonnige eilanden, waaronder Bali, met een of andere lokale huwelijksceremonie, dat is een huwelijksreis.
Zo’n huwelijksreis was het niet.
Zo’n huwelijksreis was het helemaal niet. Om te beginnen zaten er een paar weken tussen bruiloft en reis. Maar bovendien hebben we die acht dagen durende reis geen sprankje zon gezien. De bikini was niet mee. Een huwelijkstest was het.
Knorrige Ieren
We liepen een georganiseerde Wicklow Way. De bagage werd van de ene B&B naar de volgende gebracht. Ik had gehoord dat Ieren joviale gastvrije types waren, maar in dat jaar, 2005, even niet. Mij staan voornamelijk ontmoetingen met knorrige types bij die geen woord te veel zeiden en je weg zaten te kijken bij het ontbijt.
Regengordijnen
Het goot aan een stuk door. Op de vierde dag was het wel heel bar. We glibberden door bergen en bossen. Uitzicht werd aan het oog onttrokken door dikke regengordijnen en donkere dennen. Tijdens een afdaling, net toen het wat begon op te klaren, zei W.: ‘Ik ben mijn ring kwijt.’
Modderanalyse
Mij leek dat geen goed teken. We sjokten voor de vorm de berg weer op voor modderanalyses, tilden links en rechts een steen op. Ik relativeerde de rampspoed tegen de klippen op, we konden toch een nieuwe laten maken? En toen een vreugdekreet. W. had zijn ring gevonden.
De rest van de tocht (waarop we allebei griep kregen en ons mét de bagage naar de volgende B&B lieten rijden) bleef de trouwring veilig in W’s portemonnee zitten. Thuis verkleinde goudsmit Jeanette Knigge W’s ring en we leefden nog lang en gelukkig zonder wandelvakanties in Ierland of waar dan ook.
Dat het hier om hoogtepunt nr. 1 gaat, is hoopgevend. Ik wacht vol spanning de volgende afleveringen af.
Ik vond dat voornamelijk goed staan. Zoveel hoogtepunten zijn er nou ook weer niet he 😉