Voordat we Rufus hadden, wandelden we regelmatig met vrienden en familie een of andere dagtocht door bos en hei. Het idee was dat we dat zouden blijven doen, alleen liep er dan een hond mee. Grappig bedacht. Maar Rufus vergaapt zich niet aan mooie vergezichten. Hij snuffelt en plast liefst aan en op de flora en dat gaat het beste als hij kriskras voor en achter je loopt. Dat is te corrigeren, maar dan ben je de hele tijd aan het opvoeden. Het gaat beter als hij los mag lopen, maar ook dan moet je opletten. Eet hij poep of dodelijke chocoladerepen? Wordt hij door een pitbull te grazen genomen? Eet hij geen kleine kinderen? Dus roep ik midden in een gesprek over een doodziek familielid of fundamentele relatiecrisis: ‘Rufussss, hierrrrr.’ Niet iedereen waardeert dat. Vooral mensen die geen hond hebben, er van hun leven geen zouden willen en ons stilletjes voor knettergek verklaren zie ik een beetje doodgaan. Ik probeer dan afgezien van het ‘Rufusss, hierrr’ zo min mogelijk woorden aan de hond vuil te maken en spaar ze op tot de hondentraining waar het hond voor en hond achter is. Mijn hoop is gevestigd op een hondengolf onder vrienden en familie. In Vrij Nederland las ik dat ik dat de kat uit is en de hond in. Waarschijnlijk is het een kwestie van tijd. (Hoewel ik dus mensen ken die zelfs geen kat hebben.)