Hond D. is een grote dominante reu met een zwaar lijf op dunne poten. Zo’n 4, 5, misschien 6 keer per jaar krijgt hij het te kwaad en neemt een klein hondje te grazen.
Chihuahua Mister Big, bijvoorbeeld, werd door D. in de bek genomen en door elkaar geschud. Heeft het overleefd, maar moest weken antibiotica slikken en is schrikkerig gebleven. D. greep een maand later bullpuppy Gullith: geperforeerd oor en beten in de nek. ‘ Volgens het vrouwtje van D. heeft hij ‘zo zijn buien.’
Rufus neemt het zekere voor het zekere en slijmt erop los bij D., springt om hem heen en likt hem om de bek alsof hij nog geen anderhalf is. Het wil zoveel zeggen als: ‘Allemachtig D., wat ben jij een grote knappe kerel. De grootste en knapste kerel van het hele park. Je weet toch dat ik een grote fan van je ben. Mijn hondenmand heb ik volhangen met posters van jou. En als ik nog eens wat voor je moet doen, moet je het zeggen he. Ik zou ook nooit ene loops teefje aanraken he. Daar ben ik veel te klein en onschuldig voor en ik weet dat jij de eerste rechten hebt.’
‘OK, ok’, zegt D. dan. ‘Jij bent mijn gabber.’