Ik kon mij geen leven zonder cavia’s voorstellen toen ik op kamers ging, dus kocht ik Pukkie, een goed opgevoede driekleurige korthaar. Maar zo innig als ik als kind was geweest met Gompie en Vlekje, is het tussen ons nooit geworden. De kooi stond in de hoek van mijn kleine kamer. Als Pukkie een gekke bui had, regende het zaagsel en keutels op mijn kussen. Ik voelde me doorlopend schuldig dat ik haar daarom vervloekte en dat ze geen hele kamer met klimtoestellen en vergezichten had en nooit op gras liep.
Caviaporno
En dan toch besluiten Pukkie te laten bezwangeren, wat beslist niet in één keer gepiept was. Middagen zaten een vriendin met een mannetjescavia en ik op de vloer de beesten caviaporno te voeren. Het resulteerde in vijf babycavia’s, die nog veel meer zaagsel en caviakeutels door de kamer schopten. Ik liet ze los in mijn kamer, en in het weekend op de verlaten gang van ons studentencomplex. Namen gaf ik ze niet. Na een paar weken verkocht ik ze voor 2,50 gulden aan de dierenwinkel.
De volgende keer die niet kwam
Pukkie vond het – geloof ik – lekker rustig zonder haar kroost. Dat gepiep aan haar hoofd. Maar de relatie tussen ons was niet verbeterd. De verantwoordelijkheid voor een ander leven dan het mijne kon ik niet aan. Nadat ik haar in de kerstvakantie had meegenomen naar mijn ouders, nam ik haar niet meer mee terug. Omdat ik met de bus was, omdat het niet uitkwam, de volgende keer dan maar, die niet kwam.
Mijn tien jaar jongere broertje heeft zich over haar ontfermd. Achtjarigen zijn vaak beter voor cavia’s dan achttienjarigen.