Doodgaan als in ‘waargebeurde’ RTL4-films, dat wil iedereen wel. Glimlach om de mond, hand in hand met je dierbaren. Als het om katten gaat: stokoud worden, een dagje wat slechter eten en bij het baasje op schoot gaan liggen om na het uitwisselen van een laatste betekenisvolle blik de geest te geven.
Hannes was al sinds begin januari ziek. Vorige week heeft hij met zijn laatste krachten achter een stokje met nepvogel aangehold, maar daarna moest hij braken. Hij staarde voor zich uit, ontweek ons. En wij hem maar uit zijn schuilplaatsen trekken om wanhopig voer (en antibiotica, anti-braak etc) in zijn bekje te proppen.
Hij was onze ontroerendste kat, met zijn lange wimpers, dikke zachte vacht en fijne koppie. Dierenartsen hadden het consequent over ‘zij’. Hannes wilde vaak niet geaaid worden, maar aaide zelf. Uren streek hij langs onze wangen en gaf kopstoten tegen W’s bril. Hij kon zich zo goed ontspannen dat ik vaak voelde of hij niet dood was. Hij was wild van kattenkruid en geborsteld worden. Kreeg hij een blik als van een waanzinnige van. Hij lag als ik zat te werken op het blauwe kussentje op mijn bureau.
Ach, hij was zo leuk. Hij had een RTL4 einde verdiend. Op zijn 24ste. Nu hebben we alleen zijn touwtje nog.
P.S. Sectie wees uit dat Hannes FIP had.
Ach, Suzanne, wat erg zeg.
Wat zal het kaal zijn zonder Hannes.
Dikke kus hoor.
Dank je! Kaal, dat is het woord 🙁 Maar Joop (de andere kat) zorgt gelukkig goed voor ons!
Hallo Suzanne, als ex-kattenbaasje begrijp ik waar julie doorheen gaan, hoor. Heel veel sterkte toegewenst en bedenk maar zo; zolang jullie Hannes niet vergeten, is hij tòch altijd een beetje bij jullie.
Dank je. Hij krijgt zelfs een monument in de vorm van een foto op canvas 😉