Kwart voor 1 sta ik op station Rotterdam CS. Geen spoor van broer C. Erger: mijn mobiel ligt thuis op de keukentafel. Het is Eerste Paasdag en ik ben overgeleverd aan mijn oplader, het oplaadsnoertje, een pen, pakje papieren zakdoeken, portemonnee, zonnebril en een opschrijfboekje zonder telefoonnummers.
13.15: nog steeds geen spoor van broer C. Geen telefooncellen, geen internetcafé’s. Ik slijt sporen voor de toegangspoortjes naar het station. Vanaf de banken slaan participerende burgers me nauwlettend gade, bedacht op een wanhoopsdaad.
Om half 2 laat ik C. omroepen in die overigens prachtige hal van Rotterdam CS.
Niemand.
Mijn plan: W met mijn telefoon broer C. laten bellen, want W. zelf heeft C.’s nummer niet. Maar ik heb W.’s nummer ook niet. Ik ga van de dame van de NS informatiebalie naar de ‘Stationshuiskamer’ waar een aardig meisje met laptop voor mij het nummer van W. weet te traceren. W. belt C. en zal terugbellen naar de informatiebalie op het station. Ik ben teruggeslingerd in mijn kinderjaren. Ik ben tien en zit in de wachtkamer van de tandarts. Een uur, twee uur, drie uur. De tandarts is mij vergeten.
Ik ben niet goed in wachten. Ik ben zelfs heel slecht in wachten. Vooral als ik geen telefoon bij me heb. Vooral als ik niet weet of er ooit een einde aan dat wachten komt. Ik ga een reservetelefoon laten implanteren in mijn rechterarm. Misschien koop ik wel twee reservetelefoons.
14.00. Broer C. staat loom van de zon op van zijn bankje: ‘Ja, het is mooi weer, dus dan ga ik buiten zitten. Ik zat er wel relaxt. Jij bent wel vaker laat toch?’
De afstand tussen geluk en wanhoop is maar tien meter.
Het plan om de prachtige Rotterdam Maasstad NS-wandeling van 15 kilometer te doen wordt gelukkig niet in gevaar gebracht door het uur wachten. Ik loop normaal 3 kilometer per uur en broer C. 10. We passen ons aan elkaar aan en lopen met (3+10):2 = 6,5 kilometer per uur door de stad en doen daar 15:6,5= 2 uur en (0,3×60 =) 18 minuten over. (Met dank aan beterrekenen.nl)