Voorgeslacht: overgrootvader met hipsterbaard in het midden
Eens in de honderd jaar is er een familiereünie van de Brinken. Behalve mijn ouders ging mijn zus ook. Mijn broer moest er niet aan denken. Ik was vooral nieuwsgierig naar de oude filmpjes die van mijn familie bleken te bestaan. Ik zou voor het eerst mijn voorgeslacht in bewegende lijve zien. Een neef van mijn vader archiveert namelijk foto’s en filmpjes die zijn vader maakte in een tijd dat een camera een zeldzaamheid was. Hij had er een dvd van gemaakt die niet alleen vertoond zou worden, maar die we ook allemaal konden kopen.
Strijkijzerkin
In een donker zaaltje in Hellendoorn zag ik een vrouw met een kin als een strijkijzer in begrafeniskleding de kippen voeren; de oma van mijn vader. En een man die warrig voor zich uitkeek terwijl naast hem vrouwen thee zetten en borduurden; de dementerende opa van mijn vader. Verder figureerden broers en zussen van mijn opa en hun aanhang. Ze voerden paarden weg en zaten op machtige landbouwmachines.
Een golf van herkenning bleef uit. Misschien had ik ze in streeppolo en afritsbroek moeten visualiseren.
Koning van de twijgjes
Na vertoning van de dvd sprak een voorvader, waarschijnlijk ook een neef van mijn vader, ons toe. Volgens hem was mijn overgrootvader een lichtend voorbeeld voor ons allen. Hij had kans gezien om rijk te worden van twijgjes. Ik verzweeg dat ik op al mijn rekeningen rood stond. Mijn vader fluisterde dat het geen sympathieke man was geweest, die opa van hem.
God
We aten wat en dronken wat. Ik zag dat ik best aardige ooms en tantes heb, sprak een neef met wie we vroeger op vakantie gingen en een openhartige, schizofrene neef die zei dat het best handig was om in God te geloven als je zijn aandoening had. Anders werd je toch makkelijk suïcidaal. En toen was het alweer tijd om te gaan.
Voor het nageslacht
Toen ik de twee dvd’s die ik had besteld, afrekende bij de neef van mijn vader, vroeg ik hem: ‘Waarom stel je de beelden niet beschikbaar aan het filmarchief? Dan kunnen ze ze bijvoorbeeld voor Andere tijden gebruiken.’
‘O nee’, gruwde de man. ‘Het is voor het nageslacht. Ik wil dat het aan volgende generaties wordt doorgegeven.’
‘Ik heb geen kinderen’, bekende ik hem.
‘Dan heeft het niet veel zin’, zei hij.
De tweede dvd kocht ik voor mijn broer, die weliswaar ook geen kinderen heeft, maar er in februari wel een krijgt. Dat is tenminste een dvd die niet op de rotsen valt.
