De filmhuismedewerkster zweette. Ze had een figuur aan de lijn die wilde dat ze de complete filmagenda oplas. Vervolgens moest ze kaartje voor kaartje met de hand uitschrijven. De printer was stuk en in de wijde omgeving was geen vervangende apparatuur van dat kaliber te vinden.
Manufactured landscapes draaide in ’t Hoogt 2, ooit een kleine martelzaal waar drieminutenfilmpjes vakkundig werden uitgesponnen tot twee uur slaapverleiding.
De stoelen waren nieuw en de beenruimte was nu riant. Veertien van de plusminus honderd stoelen waren bezet. Op het laatste moment nam nog een meneer plaats aan het eind van onze rij. Niet lang na aanvang van de film kwam een regelmatig gesnurk uit zijn richting. De vrouw naast mij begon te grinniken. Voor me draaiden ze zich om.
‘Ga dan thuis slapen’, hoorde ik.
‘Ik ga hem wakker maken.’
Zelf was ik blij met iedere afleiding.
In het café werd na afloop naar hartelust verder geknikkebold en gegaapt. Het was zaterdagavond en ik sleet de herfst van mijn leven in een klein provinciestadje in Noordoost Groningen.
O nee, het was Utrecht.
En ik was nog geen tachtig.