‘Hoe gaat het met je fiets?’ was altijd de eerste vraag van mijn vader toen ik op kamers woonde. Die fiets, mijn trouwe Union, had ik op mijn veertiende bij elkaar gespaard en mijn vader onderhield hem nauwgezet. Op mijn 28ste is hij gejat. (Ex leende hem uit aan een drugsverslaafde vriend, maar dit natuurlijk geheel terzijde.) Ik heb alleen nog dit plaatje. Een fiets is minstens zo’n emotioneel bezit als een auto kan ik zeggen als tegen de 8000 kilometer per jaar wegtrappende autoloze. En dat je fietsenmaker met liefde over die fiets kan praten en met je meedenkt is belangrijk.
Ik had dus een paar weken terug dat akkefietje met het balhoofd. Volgens fietsenmaker A, honderd meter van mijn huis, moest ik naar de Gazelledealer waar ik de fiets gekocht had. Die zit aan het andere einde van de stad, een busrit van 40 minuten. Ik kreeg van de Gazelledealer op mijn kop dat ik mijn fiets niet goed had onderhouden. Een dag later was ik al schuldbewust mijn ketting aan het poetsen. Toch piepte er nog iets en ik vermoedde speling bij de trappers. Daarom bracht ik vandaag mijn fiets naar fietsenmaker A, die zo dichtbij is, voor een onderhoudsbeurt. En wat zei die zuur? ‘Dan moet je naar het Banierhuis.’ (Gazelledealer is Banierhuis.)
Deze man had dus geen zin zich in te zetten voor elders gekochte fietsen. Ongeacht of het een balhoofd of kapotte trapper was.
Een andere medewerker hielp me wel, maar het kwaad was geschied.
In stilte verdedig ik me: ‘Maar ik woonde toen in Overvecht en mijn fiets is gejat en toen moest ik van de verzekering helemaal daar weer een nieuwe uitzoeken. Anders had ik heus wel bij jou een fiets gekocht hoor!’
Maar ik heb helemaal geen zin meer om daar een fiets te kopen. Het lijken wel toestanden als in good old R., het dorpje waar je met scheve ogen werd aangekeken als je bij iemand anders iets kocht dan bij de autohandelaar of fietsenboer met wie je kerkte.
Ik heb ongelooflijke heimwee naar Duncan van fietsenketen Hei-bike in de Utrechtse binnenstad. Die kon je pas vertrouwen!