Sommige mensen hangen vaker aan muren dan anderen

De vader van R. en diens vriendin zijn mijn favoriete ex-schoonouders aller tijden. ‘Als je maar niet met kerst langs komt’, waarschuwde hij zijn kinderen. ‘Daar doen wij niet aan.’ Daarnaast vond ik zijn onverbloemde afkeer jegens zijn eigen moeder fris. Hij was vrij journalist, zijn vriendin P. illustreerde, en ze woonden in een kast van een huis in Utrecht.

Man met meningen

Ik ging er alleen wel stijf van de spanning heen, want de man had meningen. Tegen R.: ‘Je zwalkt. Het lijkt wel of je geen karakter hebt.’
Ook schoonzus M. moest het altijd ontgelden. ‘ Ik begrijp dat mens niet.’ Als we met de familie ergens koffie dronken kon hij halverwege de appeltaart opstaan en zeggen: ‘We gaan.’
Maar het was vooral een verademing om eens mensen te kennen van zekere leeftijd die een creatief leven leidden, lekker kookten, wandelvakanties deden en zeilden. Zeilpunteren met de hele familie. Zoiets had ik nog nooit gedaan. Schol eten in een restaurant. Nooit gedaan.

Weggemoffelde kleinkinderen

Het enige dat ik niet helemaal begreep was hun obsessie met kleinkind C., de dochter van R.’s zus. C. was twee jaar toen ik de familie leerde kennen. De muren bij R.’s vader en P. hingen vol met meer dan levensgrote afbeeldingen van haar. Het wurm werd van links en rechts, onder, boven, zittend, staand, op haar kop, gefotografeerd door soms wel twee camera’s tegelijkertijd. R. en ik moesten uitkijken dat we niet in beeld stonden. Dan kon de foto direct de prullenbak in (was in de tijd voor de digitale fotografie). Helemaal eigenaardig was dat vriendin P. zelf kleinkinderen had, maar dat die ergens achter een vaas weg gemoffeld waren.

op visite
Zolang kinderen kleren aan hebben, zijn ze veilig als muurbehang

Mot met christenen

Toen prinses C. vijf jaar was, emigreerde het gezin van R.’s zus naar Australie. Iets met kansen en meer ruimte, was de officiële reden. Ver van dominante vaders was een fijne bijkomstigheid, denk ik. Uit wanhoop verhuisden mijn favoriete schoonouders naar Zwartsluis, waar ze al gauw mot kregen met de christelijke locals.

Ik denk niet dat ze foto’s van mij hebben. Ik heb ze ook geen poster nagestuurd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *