Dikke banden

Vele fietsen liet ik het scherm passeren voor ik de definitieve keuze maakte. Te gewoon, te sportief of te onpraktisch. En die hopseflops onderdelen: lompe lampen, lompe kettingkasten. Ineens wist ik het: ik wilde een Viva kilo blue.
Om hem in het echt te kunnen bekijken moest ik naar Loosdrecht of naar Scharmer. Ik besloot de gok te wagen en liet de Viva cold turkey uit Denemarken importeren via een Utrechtse fietsenmaker.
De kleur was ook in het echt perfect, de hemel op aarde. Maar het leek wel een chopper met die monstrueus dikke banden. Mooie Achiellefietsen had de fietsenmaker trouwens staan.
Drie maanden later lach ik om Achiellefietsen. Wat een humorloze nufjes. Nee, dan mijn Viva. Terwijl andere fietsers angstvallig het door voorgangers ingesleten spoor volgen, wijk ik ruimhartig uit en slijt eigen dijbeendikke sporen. Zal mijn Viva wat bommen, die sneeuwhopen. Die ziet al uit naar het moment dat de sneeuw smelt en weer opvriest en smelt en weer opvriest en smelt en weer opvriest en smelt en weer opvriest en smelt en weer opvriest en smelt en weer opvriest en smelt en weer opvriest en smelt en weer opvriest en…
Voor ik het weet is het weer lente.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *