In een drieste bui maak ik nu en dan wat, maar ik heb wel het benul de (zeldzame) vruchten van mijn naaimachine in de kast te laten hangen. Misschien is de etikettering mis, moet ik het textielsculpturen gaan noemen. ‘Textiele vormgeving’ heette dat op de kunstacademie. Als schilder trok je je neus ervoor op. Die lui roken in plaats van naar verf en andere vergiften, zoals ieder normaal mens, naar kopje thee met biscuit en borduurnaalden.
Maar textiel kun je verven en dan is alles weer ok. Ik droomde van zilveren schoenen en gister kreeg ik ze in het vizier, schoenen uit 1991 die ik vergeten was weg te gooien.
Ik deel het milieu een gevoelige klap toe.
Die lucht! Mmmmmm.