De zakdoek als zwerfvuil. Ik zie hem nog zo in mijn studentenkamer van twaalf jaar geleden liggen op de plek waar hij sindsdien altijd ligt: op de grond. Achter een stoelpoot, nachtkastje of onder de bank. Ik heb hem destijds gekocht omdat ik hem zo klassiek vond. ‘Hee leuk, een echte ouderwetse boer’nzakdoek’, dacht ik op een dag. Maar ik heb niet zoals mijn moeder vroeger een stapeltje gestreken zakdoeken in de kast. Er is geen plaats voor een zakdoek in mijn kast. En wat niet in de kast past, moet op de grond. Als je het zo zwart op wit ziet staan is het te gek voor woorden, maar het heeft mij tien jaar niet gestoord. Ik waste hem vaak, want hij lag natuurlijk vreselijk stof te verzamelen. Het grote voordeel van hem in de was doen, was dat hij even niet in de weg lag. Snuiten deed ik er niet in. Voor snuiten had ik papieren zakdoeken.
Aan het decennium van de boer’nzakdoek is een einde gekomen. Niet in de kast, niet op de grond, maar in de prullenbak.