Ben ik retro?

Een lollig tafelzeil is een onmisbaar accessoir in de hedendaagse interieurfilosofie. Een bezwaar is dat de dingen onnoemelijk stinken, vooral als ze nieuw zijn. Tafelzeilen zijn enorme plastic plakken. Eens gevouwen blijven ze voor eens en voor altijd in de plooi steken.
Dus ik wilde wat anders, beter, duurzaam, met de hand gepunnikt, weet ik het, voor het leven in elk geval.
Van het idee van een linnen, damasten, kleed ben ik al snel afgestapt. Dat zou nooit meer knoeien betekenen.
Dus nu dit. Geplastificeerd linnen. Soepeler dan plakken zeil en toch bestand tegen het leven. Aangeschaft bij Tafelzeil.com. Collectie retro. Ik stapte daar nogal losjes overheen. Ach, eens een keertje retro dacht ik. En toen maakte ik de foto en bezag met voortschrijdend inzicht het geheel van de oude stoelen, het oude kastje, het retro koffiezetapparaat en de retro pedaalemmer.
Ik dacht dat ik postpostmodern was.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *