Als ik moeder was en journalist sloeg ik een slaatje uit mijn kinderen. Terwijl ik vroeger in mantelpak naar moeilijke vergaderingen ging om over kredietcrisis en topmensen te schrijven, draaide ik nu in joggingbroek op mijn bureaustoel rond tussen Kind 1 en Kind 2 en hun vriendjes en vriendinnetjes. Af en toe tikte ik op wat ze zeiden.
Kind 1 en Kind 2 waren mijn muzen. Er bleek een enorme markt te zijn voor artikelen over kinderen. Ik werd gek gebeld door allerlei vrouwenbladen (doelgroep: werkende moeders) die mijn humoristische stukjes wilden hebben. Ik had ook wel mazzel. Ik had zulke ongelooflijk grappige kinderen. Op een enkele dag na dan. ‘Snel, zeg iets leuks. Mama heeft een deadline’, smeekte ik ze dan. Maar dat kwam zelden voor.
Kind 1 zei: ‘Neem je nog zo’n parasolletje?’ als het paracetemol bedoelde. ‘Is die mevrouw een heks?’ vroeg Kind 2 in de wachtkamer bij de tandarts. Om te gieren. Op verjaardagsfeestjes hing iedereen altijd al aan mijn lippen. Nu smulde het hele land van mijn columns. Bijvoorbeeld van die waarin ik beschreef hoe mijn laconieke man Kind 1 naar school stuurde met een trui die achterstevoren zat. Of die over Kind 1 die alleen toetjes at. Ik schreef over buren – natuurlijk lui zonder kinderen – die late tuinfeestjes gaven, babypap op mijn dure jurk en de tv-verslaafde oppas. Mijn columns waren een feest van herkenning.
Ook zo leuk: Ik ging regelmatig met Kind 1 en Kind 2 op modereportage in diverse vrouwenbladen want behalve dat ze enorm geestig waren hadden ze ook nog leuke snoetjes.
Mijn leven was een groot feest. Ik moest er niet aan denken wat van mij geworden was als ik geen kinderen had gekregen. Dan had ik mijn leven lang over economie en topmensen moeten schrijven. Desnoods over mijn katten. En zeg nou zelf: kattenbladen, die leest natuurlijk geen hond.