Ter nagedachtenis aan V&D maak ik een banana split

Uit mijn serveerstersdagboek: ‘De cheffin zei Huphuphup, maar ik wil menselijke warmte geven.’
Liefst stond ik bij de koffie en het ijs. Het allerliefst maakte ik een banana split en spoot met een slagroomspuit een sierlijke krul over het ijs.  Voor ik het ijs aan de klant overhandigde keek ik er eerst zelf nog één lange minuut intens tevreden naar. Net voordat het ijs smolt stond ik het met pijn in mijn hart af. 

Functieloze zakdoek in je haar
Ik was een ‘doza’, een kracht voor donderdagavond en zaterdagen. We waren met veel, allemaal studenten.
Bij La Place kwamen veel vaste klanten. Decennia later herkende ik sommigen nog op straat. Zoals twee grauwe oudere vrouwen die eruit zagen of ze normaal gesproken samen in een schuurtje opgesloten zaten. Elke donderdag strompelden ze naar de toen 100-jarige V&D voor een kopje koffie. Ook waren er een intens aardige vermoedelijke vader en zoon. Waarvan de zoon zo te zien een reusachtige afstand tot de arbeidsmarkt had, de maan was zeg maar dichterbij.
Een minpuntje was het verplichte uniform. Vooral het rare toefje dat de vrouwen op hun kop moesten zetten. Aan een haarband zat een functieloze halve zakdoek met blauw/witte streepjes. Ik vergat hem zo vaak mogelijk, maar niet zo vaak dat ik in de gaten liep, dacht ik. Toch werd ik na een paar maanden steeds vaker in de spoelkeuken ingeroosterd in de herrie en tussen de etensslierten. Toen mijn verse vriendje een banana split bij mij kwam bestellen, vond hij mij niet. Een of andere efficiënte sloerie maakte Huphuphup een ijsje voor hem.
Sippend boven de lopende band in de spoelkeuken zag ik het dienblad met zijn briefje en gevouwen bootje binnenrollen. Twee poppetjes en een hartje en of we dat weekend samen zeilen zouden.

Softijsjesdoza
Elke week zo’n briefje had me er doorheen gesleept, maar omdat de liefde ook weer niet zo groot was, solliciteerde ik kort daarop als softijsjesdoza bij de Jamin. Daar moest ik me handhaven tussen twee obese vaste krachten met een bloedhekel aan studenten, waarvan de een met Pasen in een Paashazenkostuum met pompoenenstaartje rondhupste en de ander witheet was toen haar idool George Michael homo bleek te zijn. Haar hele huis en leven moest ze opnieuw inrichten.
Toen had ik wel even heimwee naar la Place. Later at ik er nog een paar keer een broodje kruidenkaas, want de banana split was niet meer wat hij geweest was.