Ode aan de kruik

Soms word ik in de zomer gek van vreugde bij de gedachte dat ik ’s winters weer met een warme kruik in bed lig. Wat een uitvinding. Het is maar een keer misgegaan. Toen had ik de dop er niet goed opgedraaid. Eerst dacht ik nog dat mijn voeten van de hitte aan het zweten waren gegaan. Toen de omvang van de ramp tot me doordrong was er geen redden meer aan. Maar dat was een verwaarloosbaar smetje op het blazoen van mijn kruik.
(Ik heb de kruik trouwens ook nog aan de kat proberen te brengen. Vergeefs. Ze werden zeeziek van dat geklots.)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *