‘Lieve honden-uitlaat mensen’

Van de ene dag op de andere verdwijnen mensen. Dood, alleen maar ziek, hoe ziek? Of is hun hond dood of ziek? Ik vraag mij bijvoorbeeld al een half jaar af waar L. met haar twee witte Jack Russells is gebleven.

High tea
Ik zag L. elke dag om half acht ’s ochtends. Ik weet dat haar man in de bouw zit en misschien ontslagen zou worden, dat zij schoonmaakt, maar last van haar rug heeft. Ze had zoveel gedoe met haar rug gehad, dat het van kinderen krijgen niet gekomen is en het was goed zo. Toen ze jarig was, nodigde ze haar vriendinnen uit voor een high tea in de tuin.
Verdwenen, nooit meer gezien. Twéé hondjes tegelijkertijd dood?
De bazen van Chaplin zijn verhuist, de oude herder Bor is dood. Dat hoor je dan na maanden. Prima natuurlijk, je leven gaat er niet aan kapot.  Ik schrik alleen altijd even van de dood en hou des te meer van Rufus die al zijn poten in de lucht gooit.

Een enkel A4-tje
Maar zo’n briefje zouden meer mensen moeten doen. Heel bescheiden, één A4-tje op een boom bij het water. Bijna zeventien jaar hebben ze dagelijks in ons park gelopen, pups zien komen, oude honden zien verdwijnen. Elke dag hebben ze gegroet en warm geglimlacht. Want dat konden de baasjes van Sophie. En dan afscheid nemen met zo’n briefje:

‘Lieve honden-uitlaat mensen,
Onze Sophie is vorige week  zaterdag (15 maart) vredig ingeslapen. Ze was bijna 17 jaar. We hopen jullie nog eens tegen te komen.
Joost & Cathy’

Ik hoop dat ze een nieuwe hond nemen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *