In Grootser dan ik zingt een van de hoofdpersonen, Milan, er lustig op los en ik wilde een regel uit zijn repertoire als motto voor het boek gebruiken om de sfeer neer te zetten.
Tja. Teksten en popmuziek.
Het is niet de bedoeling de lezer van zijn sokken te blazen met een erudiet citaat uit een boek dat alleen ik ken, maar ik wil wel iets hoger mikken dan I love you forever.
Fame, schoot me te binnen. Televisiehit uit de jaren tachtig, de tijd dat ik dacht dat ik een begenadigd danser was en alleen nog even de pasjes moest leren.
Kont krabben
Fame ging over studenten van allerlei achtergronden op een kleinkunstacademie, ze hadden alcoholische vaders, suïcidale moeders, hadden bij een gang gezeten of waren arme wezen en hadden geen nagel om hun kont te krabben. Ze hadden alleen hun leeftijd, talent en wilskracht gemeen, de één was bloedmooi, de ander zo dik dat hij amper door een deur paste, maar ze vormden een hechte groep. Het was de enige groep waar ik ooit bij heb willen horen. Want ik wilde ook iets doen in het leven dat boven de banaliteit van alledag uitstak. Net als mijn achttienjarige hoofdpersoon Sara. Maar om iets te bereiken moet je hard werken. Als de serie iets tussen de oren wilde prenten was dat het wel. Buiten de academie bestond niks meer. Danslerares Lydia in Fame, dreigend:
You’ve got big dreams
You want fame
Fame costs
Right here is where you gonna start paying
With sweat
Bonte vogels op auto’s
De herkenningsmelodie raakt me nog steeds. Elke keer weer voel ik me een echt dansbeest (alleen die pasjes, ik ben nu eenmaal slecht in pasjes). Fame inspireerde een hele generatie om naar kleinkunstacademies en theaterscholen te gaan. Dus wat past er beter bij een hoofdpersoon die naar de kunstacademie gaat en alles wil geven om de nieuwe Picasso te worden? Ik zocht de tekst van Fame, gezongen door Irene Cara, op internet en vond tientallen filmpjes waarin bonte vogels met weinig omgevingssensibiliteit op tafels, trappen, piano’s, bushokjes en rijdende auto’s springen om hun dansjes te doen met een saamhorigheid die je in de tekst van de herkenningsmelodie niet 1-2-3 terugvindt.
Fame
Baby look at me
And tell me what you see
You ain’t seen the best of me yet
Give me time, I’ll make you forget the rest
I’ve got more in me, and you can set it free
I can catch the moon in my hand
Don’t you know who I am?
Remember my name
Saamhorigheid zocht ik ook niet in het motto. De rest ver achter je willen laten, je positie bevechten, daar gaat het om in het leven van mijn achttienjarige.
Het zou leuk zijn als je de melodie hoort als je het boek openslaat. Nog even overleggen met de uitgever.
In augustus 2016 komt mijn roman Grootser dan ik uit bij Ambo Anthos.