Boer Willem’s Poolse danstruiengala

Willem had een lelijke eend met een halve bodem, uitkijken waar je je voeten neerzette, en soms waaide het dak eraf. Hij was een karakter uit een jongensboek. Onverschrokken en lomp en altijd op iets uit. Het verhaal gaat dat hij bij gebrek aan visum onder een trein heeft gehangen om de Oost-Duitse grens over te komen, omdat hij een morning-after pil nodig had voor een vriendinnetje. Willem, naast avonturier onder andere biologische boer, was een doe-vriend van ex R. Ze verhandelden samen tweedehands auto’s in Polen en brachten met de (ook al) gammele vrachtwagen van Willem hulpgoederen naar Roemenië.

Klomp door de ruit

In 1990 besloot Willem een biologische boerderij in Polen te beginnen. Wat voor anderen (‘Ik vertrek‘-mensen) een levensgrote stap is, was voor hem een ommetje. Zijn vriendin Carla, kunstenaar van oorsprong, ging mee. De boerderij die ze pachtten was een bouwval. Bij het opknappen konden ze wel wat hulp gebruiken. In de week van oud en nieuw hadden ze stapelbedden laten komen voor in de koeienschuur. Het toilet was een oude poepdoos buiten. De maximum temperatuur was in die periode in dat deel van Polen min 6 graden. Desondanks hadden heel veel mensen zin in zoiets geks. En op wat rondvliegende klompen en brekend glas na bij ruzies tussen Willem en Carla, was het reuze gezellig.

Parels

Op oudejaarsavond zouden we onze mooiste dikke trui aan doen en ergens gaan eten met zijn twintigen in een dorpje dichtbij. Dat was altijd zo leuk aan Polen. Wat je ook deed of kocht, het kostte geen drol.
In het geboekte restaurant wachtte ons een verrassing. Dames in galajurken en met parels behangen dineerden met heren in smoking aan gouden tafels. ‘We’, dat wil zeggen: Willem, had het bedrag verkeerd begrepen. Omgerekend zou het diner ons driehonderd euro de man kosten.

Kistendans

Maar het was oud en nieuw, de Polen wreven over hun hart. Voor een bodemprijs mochten wij toch aanschuiven, ergens boven, buiten het zicht van de upper class Polen.  Zij en wij gluurden over en weer naar elkaar. Maar Willem zou Willem niet zijn als hij niet na het dessert zijn arm om het, in een ruw gebreide geitenwollen trui gestoken, middel van Carla sloeg en de trap af kloste om de dansvloer te bestormen. Hij op zijn klompen, zij op kistjes.

Cultuurclash tussen truien en gala

De Polen schuivelden weg bij Willem en Carla. Willem danste gewoon achter ze aan.  ‘Dobre’ riep hij, stak zijn duim op en lachte ze hartelijk toe. Toen een van de stellen de slappe lach kreeg, was het ijs gebroken. ‘Volgend jaar weer!’, toostten de Polen. Maar nog een jaar overleefden de biologische boerderijenplannen en relatie niet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *